Večernji Sicilijanci je opera sa 5 činova koja prvobitno bila napisana
na francuskom od strane Đuzepea Verdija. Priča opere delimično
zasnovana na istoimenom jezivom istorijskom događaju iz 1282.
godine (detaljnije o događaju https://sr.wikipedia.org/wiki/%D0%A1%D0%B8%D1%86%D0%B8%D0%BB%D0%B8%D1%98%D0%B0%D0%BD%D1%81%D0%BA%D0%B0_%D0%B2%D0%B5%D1%87%D0%B5%D1%80%D1%9A%D0%B0).
I danas se izvode obe verzije (na francuskom i italijanskom) na
redovnom repertoaru.
Premijeru imala 1855. godine u parmskom pozorištu, na ovom postu
je izvođenje iz 1989. u Milanskoj skali i dirigent Rikardo Muti.
Radnja se dešava u Palermu 1282.
Tebaldo, Roberto i ostali francuski vojnici se nalaze u guvernerovoj
palati, dok sami Sicilijanci su nesreći jer imaju okupatore...
2. čin
Doktor Prosida stigao u svoju domovinu, nakon izgnastva...
3. čin
Montforte pročitao pismo žene koju zlostavljao i otkriva se da mu
je mladi Sicilijanac Arigo sin...
4. čin
Arigo se nalazi u zatvoru, Elena ga teši i moli da oprosti svom ocu...
5. čin
Arigo traži svog oca, Elena odlučila za sledeći korak...
Prva zamerka na ovu operu jeste dužina i broj činova (traje tri i
po sata i ima 5 činova). Druga, na račun dva glavna lika koji su
trebali biti posebni nosioci u vidu Ariga (Kris Merit) i Elene
(Šeril Stader). Kod njih dvoje, falila je harizma, međusobna hemija
kod njihovih likova i samo jedna njena solaža 4. činu (kad je
Arigo bio u zatvoru) u potpunosti valjala. Tehnički jeste sigurno
dobro, više preferiram kombinaciju tehničkog i osećajnog pevanja.
Odličan bio Đorđo Zankanaro (Monforte) i Ferućio Furlaneto
(Prosida). Da su njih dvojica bili jedini glavni likovi, onda bi mi
opera bila bolja.
Baletski deo u 3. činu (2. scena) izvrsan od svih igrača (bio
mi zanimljiviji od operskog dela), Rikardo Muti kao
dirigent ovde odličan.
Shvatam da kroz umetnost neke istorijske stvari ne trebaju da se
zaborave, ali u slučaju ove opere mislim ipak suprotno.
Ocena 4
Нема коментара:
Постави коментар